Afgelopen week mocht ik resideren in het ‘Huis van de Dichter’ in Watou, de voormalige woonst van dichter Gwy Mandelinck, de oprichter van het Poëziefestival in Watou.
In het Huis van de Dichter staat de tijd stil. Op de schouw tel ik maar liefst negen klokjes, geen van hen vindt het nodig om de juiste tijd aan te geven. Ze zijn mooi genoeg om gewoon te zijn. Terwijl het buiten hevig stormt, schrijf ik uren door. Tussen twee buien ga ik op verkenning in het grensland, verschillende keren steek ik la frontière Belge over.
Vlak naast het Huis van de Dichter staat het grafmonument van dichter Eddy Van Vliet. Van Vliet was niet alleen Roger Van de Velde’s advocaat, de twee waren ook goede vrienden. Na een lange dag schrijven, wacht me ’s avonds de beloning om voor het slapen gaan enkele gedichten uit het Verzamelde Werk van Van Vliet te lezen. Prachtige gedichten.
DOOD
Dood. Heb geen angst. Talm niet voor mijn deur. Kom binnen. Lees mijn boeken. In negen van de tien kom je voor. Je bent geen onbekende.
Hou mij niet voor de gek met kwalen waarvan niemand de namen durft te noemen. Leg mij niet in een bed tussen kwijlende kinderen die van ouderdom niet weten wat ze zeggen.
Klop mij geen geld uit de zak voor nutteloze uren in chique klinieken.
Veeg je voeten en wees welkom.
Eddy Van Vliet
Ellen Van Pelt 