Soms kan een biografie schrijven bijzonder aangenaam zijn. Bijvoorbeeld wanneer de enige nog levende nazaat van het sujet in kwestie op het zonovergoten Kreta woont.
Met een klein hartje vertrok ik naar Kreta. Vier dagen in een klein dorpje met een man die ik niet kende, om het over zijn overleden vader te hebben. Bovendien krijg ik soms een rothumeur wanneer ik te lang sociaal moet zijn.
Ik maakte me zorgen om niets. Max Van de Velde, de oudste zoon van Roger, bleek een ontzettend attente gastheer die me met open armen ontving. Hij nam me mee op sleeptouw naar enkele prachtige plekjes in Kreta: Zaros, Matala en Lentas. Op een terras met zicht op zee, in een klein dorpscafé, in de auto op hobbelige wegen, Max beantwoordde met engelengeduld mijn vele vragen. Naarmate de dagen vorderden, leken er bij hem meer herinneringen naar boven te komen.
De vier dagen vlogen voorbij. Ik vertrok naar huis met een rugzak vol verhalen én de stem van Roger Van de Velde op een cassettebandje uit de jaren 60.
Toen mijn vliegtuig opsteeg, moest ik denken aan wat Roger Van de Velde enkele maanden voor zijn dood als nieuwjaarswens schreef: ‘Liefst zou ik 
in 1970 uitwijken naar een ver land, waar geen mens mij kent en waar verleden noch toekomst enig belang hebben in de zorgeloze beleving van elke zonovergoten dag.’ Zijn zoon maakte deze wens waar.
Ellen Van Pelt 